Vlak voor mijn 29ste verjaardag besloten we er voor te gaan: ik wilde zwanger worden. De beslissing ging niet over 1 nacht ijs. Hoewel we nooit hebben getwijfeld aan onze kinderwens vonden we het wel moeilijk om te bepalen wat een goed moment zou zijn. Maar is er eigenlijk wel ooit een goed moment? En dus mocht de huisarts mijn spiraal verwijderen en lieten we de natuur haar gang gaan.
Op 16 mei 2016, een kleine 3 maanden na het bezoekje aan de huisarts, werd mijn vader ziek. Hij overleefde een heftige hartstilstand en na enkele dagen op de ICU kregen we weer hoop, hij bleef leven. Op zondag 22 mei, 6 dagen later dus, hield ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Ik belde de huisarts en sprak met de assistente over mijn vader, waarna ik in snikken uitriep “en nu ben ik ook nog zwanger!” Een weekje daarna hoorde ik dat mijn contract wegens een reorganisatie niet verlengd zou worden en dat ik mijn baan kwijt ging raken. Mijn hele leven stond op z’n kop.
Zwanger zijn bleek niet mijn grootste hobby. Ik kreeg last van misselijkheid dat de hele dag bleef en wat aanhield tot 16 weken. Mijn rug met scoliose kon mijn groeiende buik niet goed gaan waardoor ik rond die tijd de ziektewet in ging en mijn humeur werd ook langzaam slechter. De praktijkondersteuner bij de huisarts gaf continu de schuld aan mijn hormonen en daarmee was de kous af. Ik voelde me niet serieus genomen en wilde vervolgens geen hulp meer. Ondanks mijn vele positieve ervaringen met hulpverleners in het verleden. Ik ben nooit met mijn benen hoog gaan wachten op de komst van de baby. De nesteldrang kwam met een intens gevoel van stress en mijn to-do-list hing constant als het zwaard van Damocles boven mijn hoofd. Maar, als ze eenmaal geboren was zou het allemaal opgelost zijn. Zo niet, dan mocht mijn man de huisarts bellen.
Op woensdagavond, ik was 38+4 weken zwanger, ging ik nog naar een vergadering want ik voelde me prima, alles was rustig. Ondanks de stress had ik amper harde buiken gehad en voelde ik mijn baby lekker bewegen in mijn buik. Godzijdank was ik weer thuis toen om 23:45 mijn vliezen braken. Mijn man sprong enthousiast zijn bed weer uit, ik dacht “oh shit… nu gaat het beginnen…” Na een lange en zware bevalling zag mijn dochter Gwendolyn op vrijdag 20 januari 2017 om 01:29 uur het levenslicht. Toen begon de ellende pas echt…
Hoe was jouw zwangerschap? Laat het weten in de reacties!