26 uur, van gebroken vliezen totdat ze op mijn buik lag. Rugweeën, een haperende ruggenprik en een schoudertje dat vast zat. Dat is de korte samenvatting van mijn bevalling. Lange tijd dacht ik over de pijnlijke bevalling en over de kraamweek maar het stukje er tussen was naar de achtergrond verschoven. Na een therapiesessie waar ik later een blog over ga schrijven is er ruimte ontstaan voor herinneringen aan de 2 nachten in het ziekenhuis, met Gwen.
Tijdens de bevalling zat ik aardig in the zone en vooral tijdens het persen was ik al het besef van tijd kwijt. Ik had echt geen flauw idee meer van wat er om me heen gebeurde en hoe lang het allemaal duurde. Maar na 55 minuten persen kwam Gwens schouder vast te zitten en ontstond er paniek in de kamer. Er kwamen mensen binnen rennen en mijn benen werden in voor mij letterlijk onmogelijke bochten gewrongen. Ik werd ineens ‘wakker’ en drukte Gwen eruit. Ik weet niet of het daardoor kwam of dat het zonder dat stressmoment ook was gebeurd maar er ging een knop om.
Ik weet nog heel goed hoe ze op mijn buik werd gelegd en ik meteen aan het nadenken was over wat ik allemaal (niet) voelde. Ik was helemaal niet in het moment maar zat bizar veel in mijn hoofd. Van te voren had ik gedacht dat ik een soort vloedgolf van liefde over me heen zou voelen spoelen zodra ik haar zag. Ik hield rekening met tranen door een intens gevoel van liefde. Maar er gebeurde niets. Ik voelde geen vloedgolf, geen tranen, geen allesomvattende liefde. Ik vond haar lief en schattig en op de foto’s zie ik een blije vrouw. Maar mijn gedachten deden heel wat anders.
Achteraf gezien was de PPD er dus echt meteen. Hoe was jouw eerste moment met je kindje?
