Zoals je in mijn blog over mijn bevalling kon lezen, was het begin al direct een beetje lastig voor me. Tijd voor de kraamweek, de periode met de grote roze wolk. Dacht ik…
Na 2 nachten in het ziekenhuis wegens te lang gebroken vliezen mochten we op zaterdag naar huis. Onze kraamverzorgster kwam binnen, stelde zich voor en ging meteen aan het werk. Het was er duidelijk eentje die van aanpakken wist en dat zou nog goed van pas komen.
Het weekend ging nog best goed, hoewel we wel vonden dat Gwen veel huilde. Maar natuurlijk vooral nadat de kraamverzorgster weg was… Op dinsdag werd het echt verschrikkelijk. Wij wonen in een rijtjeshuis uit de jaren ’60 en die staan niet bekend om hun goede isolatie. De woning naast ons stond al weken leeg en uitgerekend in mijn kraamweek besloot de woningbouw dat de tijd rijp was om de hele zooi te strippen. Met een drilboor kwam zowel de keuken als de badkamer van de muur af. Als je je bedenkt dat wij onze buurman kunnen horen niezen kun je je misschien ook indenken hoe de verbouwing in ons huis heeft geklonken. ‘s Nachts sliepen we niet omdat Gwen zo huilde wanneer we haar neerlegden en overdag konden we elkaar niet eens verstaan door de bouwvakkers.
Onze kraamverzorgster gaf ons een héle belangrijke tip, namelijk om Gwen te filmen als ze aan het krijsen was. De volgende dag was ze het met ons eens dat dit niet normaal huilen was. Inmiddels was het donderdag, de verloskundige kwam langs voor controle en was het er mee eens, dit was niet goed. De chiropractor werd gebeld en die middag konden we er heen. In de tussentijd pakte onze kraamverzorgster zo’n beetje onze hele inboedel in want we gingen logeren. In onze kraamweek. Te bizar voor woorden maar we moesten rust hebben. Mijn lieve, lieve ouders wonen vlakbij ons en hebben hun logeerkamer gereed gemaakt voor de raarste logeerpartij ooit. En onze kraamverzorgster? Die ging gewoon mee!
Inmiddels was ik echt doodmoe. Ik kon het niet voor elkaar krijgen om overdag te slapen, ik stond het mezelf niet toe. Ook wilde ik per se beneden op de bank zijn overdag want boven in bed voelde ik me meteen zo ziek. Dat ik net een kind uit mijn lichaam had geperst en dat dit best een goede reden is om rustig aan te doen wilde er niet helemaal in. Na een dag of 3 thuis trok ik mijn normale kleding weer aan, want dat vond ik wel weer tijd worden. De nachten bracht ik grotendeels door in een stoel op Gwens kamer met haar in mijn armen. De enige manier waarop ze stil was. Deze nachten waren eenzaam. Op social media zag ik ogenschijnlijk uitgeslapen moeders met ogenschijnlijk tevreden baby’s. Ik had het gevoel dat ik de enige was die er zo bij zat en dat het, jawel, mijn schuld was…
Mijn moeder bleek, niet voor de laatste keer, onze reddende engel. Zij heeft de 2 nachten dat we bij hen waren op de bank doorgebracht met Gwen bij haar zodat wij bij konden slapen. De eerste nacht mocht ik ook niet voeden, het eerste flesje kunstvoeding was daarmee ook een feit. De volgende nacht maakte ze me wakker voor de voeding want ik moest en ik zou borstvoeding blijven geven…
In het volgende weekend gingen we terug naar huis en hadden we extra dagen kraamzorg gekregen. We hebben haar een sleutel van ons huis gegeven zodat ze niet elke ochend in de sneeuw hoefde te wachten tot mijn man de deur open deed. ‘s Avonds belde ze even of kwam ze zelfs nog terug. Ze heeft zo ongelooflijk hard voor ons gewerkt dat ik tranen met tuiten huilde toen ze weg ging. Niet alleen omdat ik haar echt ging missen maar ook omdat ik intens het gevoel had dat ik het niet aankon. We hebben die hele week zo op overleven gestaan dat ik nog steeds niet het gevoel had dat ik wist wat ik deed. Als het kon, had ik haar geadopteerd!
Hoe was jouw kraamweek?
