Mijn kind en ik zijn 1
Al van jongs af aan hoorde ik moeders de meest intense uitspraken doen over hun kinderen. “het is alsof ze er altijd al geweest is”, “ze is mijn vlees en bloed” en “mijn kind en ik zijn 1”. Prachtig vond ik het! Des te pijnlijker was het toen ik die gevoelens helemaal niet herkende bij mijn eigen kind. Nu lijkt ze qua uiterlijk enorm op haar vader en ik hield mezelf voor dat het daardoor kwam.
Nar mate de tijd verstreek kwam het besef dathet door de PPD kwam en probeerde ik te accepteren dat het niet aan mij besteed was. Maar afgelopen zondag had ik ineens zo’n moment. We waren gewoon thuis aan het spelen, ik was intens vermoeid. Alsof mijn hersens te moe waren om na te denken en er daardoor ruimte kwam voor iets anders. Ik keek naar Gwen en het was alsof ik naar mezelf keek. Niet omdat ze op mij lijkt maar er was een bepaalde herkenning.
“Zij hoort bij mij. Wij zijn dezelfde.”
Het was geen flits, zoals ik eerder had gehad. Het was een langer gevoel, wat ergens vanuit mijn diepste binnenste kwam. Wij zijn dezelfde. Ik kan het gevoel niet goed onder woorden brengen, maar ik denk dat dit is waar die andere moeders het over hadden. Dit is het gevoel waarvan ik dacht dat ik het nooit zou ervaren of dat het misschien wel nooit bestond.
En het mooie is, het gevoel is niet weg gegaan. Het is nu niet meer zo intens maar het is alsof er een laagje weg is dat tussen ons in stond. Als ik haar knuffel lijkt het of ze wat dichterbij is, alsof de puzzelstukjes net wat beter passen.
Ik weet niet goed hoe ik het moet uitleggen en ik vind het zelf ook een beetje raar en zweverig. Maar het bevalt me wel.
Ken jij zo’n soort gevoel?
